Teleurstellings in die lewe is onvermydelik. Sommige word verwag, sommige hoop ons sal nie gebeur nie, maar die meeste kom sonder vooraf waarskuwings, soos ‘n spoedkaartjie in die pos. Ongenooide vergistings wat jou lewe bederf en jou vreugde steel. En so gereeld selfopgelegde verdriet en pyniging wat jy deur jou eie selfverwyt nie kan ontsnap nie.
Hoeveel keer het jy nie al in jou spyt en selfmarteling jou optrede verwens en met moeite jou skande en sonde moes bely nie? “Ek kan dit net nie glo nie?” “het ek dit regtig gedoen?”
Terwyl ek teleurgesteld sit en luister na ‘n man en vrou wie se paaie gaan skei, en elkeen hulle storie vertel van die verloop van sake, word dit tog so duidelik dat daar niemand so blind is as die een wat nie wil sien nie.
Die teleurstelling by elkeen is so voelbaar en in my eie gemoed kan ek nie anders nie as om te dink, hoeveel keer veroorsaak ons nie self ons eie smarte nie? Hoeveel keer veroorsaak ons nie self die probleem waarby ons nie kan verby kom nie..? Hoeveel keer kon ons dinge so anders hanteer het en so anders benader het om al die teleurstelling te vermy?
En ek wonder oor my eie lewe… Sal ek leer uit my eie foute? Sal ek leer uit ander se foute?
Terwyl ek die jong ma vas in die oë kyk, en sien hoe die fontein van trane al droog gehuil is, is daar beslistheid in haar stem: “Ek sal nie laat hierdie ding my onder kry nie. Ek sal nie moed opgee nie.” Hoe groot haar teleurstelling ook al is, hoe sleg die toekoms ook al lyk, sal sy volhard en nie moed opgee nie.
In ‘n oomblik flits daardie woorde van ons Here Jesus in Johannes 16 net voordat Hy sterf: “Hou goeie moed, Ek het die wêreld oorwin”.
Mag die Here jou bewaar in jou teleurstelling. En mag jy ook sien hoe jy kan groei, en opstaan en volhard as dinge moeilik gaan. Gryp dan vas aan die beloftes van God se woord, hou vas aan die Evangelie van vreugde, die Blye Boodskap van genade en weet dat God jou nie sal los nie.
Lourens (vdm)